پنگوئن امپراتور یا پنگوئن فرمانروا (نام علمی: Aptenodytes forsteri) بلندترین و سنگین‌وزن ترین گونه زنده پنگوئن است که در قطب جنوب زندگی می‌کند. این پرنده به همراه پنگوئن پادشاه دو عضو سرده پنگوئن‌های بی‌بال را تشکیل می‌دهند.

نر و ماده این پرنده هم‌شکل هستند و نرها اندکی از ماده‌ها سنگین‌وزن‌ترند. با داشتن وزن میانگینی بیشتر از ۴۰ کیلوگرم، پنگوئن امپراتور در میان سنگین‌ترین پرندگان جهان قرار دارد. رنگ بدن آن‌ها به صورت سفید در جلوی بدن و روی سینه، سیاه در پشت و روی دم و سر، و زرد کم‌رنگ در بالای سینه و پایین سر تا زرد پررنگ‌تر در نزدیکی و دور گوش‌ها است. این رنگ‌آمیزی نه تنها به آن‌ها کمک می‌کند تا به استتار در برابر شکارچیان دریایی همچون نهنگ قاتل بپردازند، بلکه در فصل جفت‌گیری نیز به آنها کمک می‌کند تا جنس مخالف خود را بهتر جذب کنند. این پرندگان توانایی پرواز ندارند و بال‌هایشان را برای شیرجه در آب و گرفتن سریع ماهی‌ها به کار می‌برند. پرهای این پنگوئن به آن اجازه زندگی در شرایط بسیار سرد قطبی را می‌دهد.

پنگوئن‌های امپراتور زندگی اجتماعی دارند و در گروه‌هایِی با اعضای پرتعداد زندگی می‌کنند که باعث بالا رفتن امنیت جوجه‌هایشان و کمک در گذراندن سرمای سخت زمستان با روش‌های ویژه گروهی می‌شود. آن‌ها برای یافتن جوجه‌ها و زوجشان در میان اعضای دسته اقدام به تولید صدا و دنبال کردن پاسخ برآمده از آن می‌کنند. در فصل جوجه‌آوری، همواره یکی از زوج‌ها در کنار تک‌جوجهٔ به دنیا آورده شده می‌ماند و زوج دیگر برای تغذیه به دریا می‌رود. آن‌ها اغلب از ماهی و سخت‌پوستانی مانند کریل و نرم‌تنانی چون ماهی مرکب تغذیه می‌کنند.

این جانوران توانایی‌های شگفت‌انگیزی در شیرجه زدن در آب، ماندن طولانی‌مدت در آن، و شنای با سرعت بالا دارند. یک پنگوئن امپراتور می‌تواند به عمق ۲۶۵ متری آب برود و با کاهش سوخت و ساز بدن و غیرفعال کردن عملکرد اندام‌های غیر ضروری مدت ماندن خود در آب را بالا برد و فشار بسیار زیاد اعماق را تحمل کند. آن‌ها همچنین توانایی تحمل دوره‌های طولانی از گرسنگی را دارند که به این پرندگان کمک می‌کند هنگامی که منتظر جفت خود برای برگشت از تغذیه هستند، زنده بمانند.

آن‌ها در فصل زمستان قطب جنوب تخم‌گذاری می‌کنند و هر دو جفت نر و ماده در نگهداری از تخم و جوجه به هم یاری می رسانند. پنگوئن‌های امپراتور به صورت فصلی تک‌همسر هستند و بیشتر آن‌ها در سال‌های بعد به سراغ زوج‌های جدید می‌روند. عمر متوسط این پنگوئن‌ها ۲۰ سال است؛ هر چند مشاهدات نشان داده‌است که برخی از آن‌ها ممکن است تا ۵۰ سال هم عمر کنند. به تازگی بقای این جانوران در طبیعت در معرض تهدید گرمایش جهانی قرار گرفته و تخمین زده می‌شود که تا پایان سده ۲۱ میلادی تعدادشان به شدت کاهش پیدا کند.

رده‌بندی و فرگشت [ویرایش]

نخستین سنگواره پنگوئن به نام Palaeeudyptes antarcticus در سال ۱۸۵۹ توسط توماس هاکسلی توصیف و نام‌گذاری شد. این سنگواره یافت‌شده در زلاندنو قدمتی برابر با دوره الیگوسن (۳۰–۲۵ میلیون سال پیش) داشت. از آن هنگام تاکنون بیش از ۴۰ سنگواره از گونه‌های مختلف پنگوئن در جاهایی همچون قطب جنوب، استرالیا، آفریقای جنوبی، و آمریکای جنوبی به دست آمده‌است که نشان از آن دارند که همه پنگوئن‌های کنونی و از جمله پنگوئن امپراتور، از زیاگانی بسیار بزرگ که در حدود ۴۰–۱۰ میلیون سال پیش زندگی می‌کرد، پدید آمده‌اند. ولی بر خلاف تعداد زیاد این سنگواره‌ها، ریشه‌های دقیق فرگشتی این پرندگان مشخص نیست.^[۲]

گمان می‌رود که تیرهٔ گُوه‌گان ریشه در دوران کرتاسه در ۱۴۰ تا ۶۵ میلیون سال پیش داشته باشد. این تیره در مناطق اطراف جنوبگان فرگشت یافت. تیره‌ای دیگر از پرندگان گوه‌شکل بزرگ، بی‌پرواز، و شناکننده با بال در همان زمان در شمال اقیانوس آرام فرگشت یافته بودند که با پنگوئن‌ها هیچ ارتباطی نداشتند و در دوران میوسن منقرض شدند.^[۳] گونه‌های بزرگ، متوسط، و کوچک دیگری نیز که ارتباط نزدیکی به پنگوئن‌های امروزین داشتند نیز در دوران میوسن به دلیل فرگشت پرسرعت خوک‌های دریایی و آب‌بازسانان کوچک و در پی آن کم شدن ماهی‌ها و کریل، منقرض شدند. نوک‌های دراز و باریک این پنگوئن‌ها، که همچون نوک پنگوئن‌های بی‌بال امروزین است، نشان از ماهی‌خوار بودنشان دارد.^[۴]

سرده پنگوئن‌های بی‌بال شامل پنگوئن امپراتور و پنگوئن پادشاه است و سنگواره‌هایی از آن مربوط به دوران پلیوسن پسین، حدود ۳ میلیون سال پیش، در زلاندنو پیدا شده‌است.^[۴] این سرده به همراه همه دیگر سرده‌های پنگوئن از نیایی مشترک جدا شدند که نیای آلباتروس‌ها نیز بوده‌است.^[۵] بررسی‌های میتوکندری و هسته دی‌ان‌ای این احتمال را که جدا شدن خط‌های فرگشتی در زمانی نزدیک به ۴۰ میلیون سال پیش اتفاق افتاده باشند، مطرح می‌کنند.^[۶] این سرده در طی فرگشت خود دچار کاهش اندازه و جثه شد به گونه‌ای که بیشتر سنگواره‌های یافت‌شده از پنگوئن‌های کهن یا بسیار بزرگ‌جثه‌تر از اعضای این سرده هستند و یا اندازه‌ای برابر با آن دارند. برای نمونه دو گونه کهن Anthropornis grandis و Pachydyptes ponderosus با داشتن وزن‌هایی به ترتیب ۵۴ و ۸۱ کیلوگرم و قدی برابر با ۱۶۲–۱۴۳ سانتی‌متر، هر دو از پنگوئن امپراتور بزرگتر بوده‌اند.^[۷]

نام سرده Aptenodytes در سال ۱۸۴۴ توسط جانور شناس انگلیسی جرج رابرت گری گذاشته شد. نام این جانور از یک ترکیب واژگان یونانی باستان به صورت ἀ-πτηνο-δύτης به معنای «شیرجه‌زن بی‎بال» گرفته شده‌است. نام گونه A. forsteri به افتخار طبیعت‌شناس آلمانی یوهان رینهولد فورستر که کاپیتان جیمز کوک را در سفر دومش به اقیانوسیه همراه می‌کرد، گذاشته شد. فورستر پنج گونه پنگوئن دیگر را نیز نام‌گذاری کرد.^[۸]

توصیف ظاهری [ویرایش]

یک پنگوئن امپراتور بزرگسال

پنگوئن‌های امپراتور دودیسی جنسی ندارند و هر دو جفت یک‌شکل هستند. پنگوئن‌های جوان‌تر را می‌توان از روی رنگ پرها شناسایی کرد.^[۹]

پنگوئن امپراتور بالغ میان ۱۳۰–۱۱۰ سانتی‌متر قد دارد. محدودهٔ وزنی آن‌ها از ۲۲٫۷ تا ۴۵٫۴ کیلوگرم است و وزن نرها همیشه از ماده‌ها بیشتر است. وزن این پنگوئن‌ها به فصل‌ها وابسته‌است؛ به طوری که پس از تخم گذاری ماده‌ها، هر دو جنس با کاهش وزن رو به رو می‌شوند. پنگوئن امپراتور نر باید ۲ ماه در سرمای طاقت فرسای قطب جنوب از تخم محافظت کند و در این مدت هیچ چیزی نمی‌خورد و حدود ۱۲ کیلوگرم وزن کم می‌کنند. وزن متوسط نرها در آغاز فصل پرورش ۳۸٫۲ کیلوگرم و ماده‌ها ۲۹٫۵ کیلوگرم است. پس از فصل تولیدمثل، وزن هر دو جنس به ۲۳ کیلوگرم می‌رسد. بیشترین وزن نرها و ماده هنگام رسیدنشان به دسته‌است که در آن هنگام محدوده وزنی به ترتیب برابر با ۴۰–۳۵ و ۳۲–۲۸ کیلوگرم دارند.^[۱۰]

این پرنده، که بزرگترین پرنده شیرجه‌زن در جهان به شمار می‌رود، اندازه‌ای تقریباً برابر با جثه کوچکترین پستاندار شیرجه‌زن لجه‌ای یعنی فک خزدار گالاپاگوس دارد. این پرنده از لحاظ وزنی نزدیک به ۳۸۴ برابر کوچکترین پرنده دریایی شیرجه‌زننده در آب^{[پانویس ۱]}، وزن دارد.^[۱۱] از نظر بزرگی جثه، این جانوران پنجمین گونه پرندگان سنگین‌وزن پس از گونه‌های بزرگ‌جثه سینه‌پهنان هستند و از بزرگترین پرندگان در کل زمین به شمار می‌روند.^[۱۲]

پنگوئن‌های امپراتور مانند همهٔ پنگوئن‌ها، بدنی کارآمد برای شناکردن و باله‌هایی سفت و صاف دارند. سر، گونه، و گلو سیاه رنگ هستند و در تضاد آشکار با بخش بالایی سینه که به رنگ زرد–سفید است. بال‌ها و شکم به رنگ سفید پررنگ هستند و در قسمت بالای سینه و گوش به تدریج به زرد روشن تبدیل می‌شوند. بخش بالایی بدن از پشت گردن تا پا به رنگ خاکستری–آبی دیده می‌شود که در هنگام تولد قهوه‌ای است.^[۹] رنگ سفید شکم پنگوئن‌ها باعث می‌شود که مهاجمان احتمالی (همچون نهنگ قاتل و پلنگ دریایی) نتوانند به خوبی میان انعکاس نور بر سطح آب و بدن جانور در آب تفاوتی بیابند. رنگ سیاه پشت‌ها نیز پنگوئن را از چشم‌انداز بالا استتار می‌کند.^[۱۳]

فک بالایی این پرندگان ۸ سانتی‌متر است و به رنگ سیاه و فک پایینی می‌تواند به رنگ‌های صورتی یا نارنجی باشد. در نوجوانان، گوش، چانه و گلو سفید مایل به خاکستری هستند. جوجه‌پنگوئن‌ها نیز به رنگ خاکستری–نقره‌ای هستند با پرهای سفید آشکار به دور چشم‌ها، گونه‌ها، و گلو. سر آن‌ها نیز به رنگ سیاه‌است. در سال ۲۰۰۱، یک بچه پنگوئن که تمام بدنش سفید بود یافت شد ولی مشخص شد که آلبینو نیست چرا که چشمان صورتی نداشت.^[۱۴]

بال‌های پنگوئن امپراتور از ماه نوامبر تا فوریه، پیش از پرریزی سالانه میان ماه‌های ژانویه و فوریه، از رنگ خاکستری تیره به قهوه‌ای می‌رسد.^[۹] پرریزی در این پنگوئن‌ها میان ۴۰–۳۰ روز طول می‌کشد و نسبت به پرندگان دیگر سریع‌تر است. نخستین گروه از پنگوئن‌های بالغ که اقدام به پرریزی می‌کنند در ۱ و ۱۱ دسامبر دیده شده‌اند. بالغ‌ها و نابالغ‌ها هر دو در فاصله‌ای به دور از دسته تولیدمثل‌کننده و بر روی یخ‌های شکسته‌نشده آب و یا جزیره‌های سنگی کرانه‌های اقیانوس اقدام به پرریزی می‌کنند. پرهای نو از زیر پرهای کهنه رشد می‌کنند و پرهای قدیمی می‌ریزند.^[۱۵] پرها نقش مهمی در جلوگیری از بیرون رفتن گرمای بدن هستند و همچون عایقی قوی، ۹۰ درصد محافظت گرمایی جانور را بر عهده دارند.^[۱۳]

بوم‌شناسی و رفتار [ویرایش]

یک دسته پنگوئن امپراتور

پنگوئن‌های امپراتور جانورانی اجتماعی هستند که برای یافتن غذا و شکار به‌صورت هماهنگ کار می‌کنند. آن‌ها در گروه‌هایی ۳۰–۲۰ نفره به دنبال غذا به زیر لایه‌های یخی می‌روند و با هم برای نفس کشیدن از یک دهانه یخی که به هوای آزاد راه داشته باشد بیرون می‌آیند.^[۱۶] به دلیل آنکه آن‌ها جانورانی قلمروخواه نیستند و در گروه‌هایی با ازدحام فراوان زندگی می‌کنند، کمتر رفتار تهاجمی از خود نشان می‌دهند و به نسبت دیگر گونه‌های پنگوئن میزان پرخاش و تهاجم نسبت به جانداران دیگر از جمله انسان در آن‌ها کمتر است. با این حال در هنگام یافتن زوج و نیز نگهداری از جوجه‌ها، پنگوئن‌های امپراتور می‌توانند رفتارهای خشونت‌آمیز از خود نشان دهند. این رفتارها شامل تکان‌دادن نوک، بالا و پایین کردن سر به شکل عمودی می‌شوند، و شکل تهاجمی و حمله به خود گرفتن می‌شوند.^[۱۷]

پنگوئن‌های امپراتور ممکن است در روز و یا در شب فعال باشند. این پنگوئن‌ها برای یافتن غذا، از ژانویه تا مارس به اقیانوس می‌روند. پنگوئن‌های والد برای تهیه غذا برای فرزندان خود تا ۵۰۰ کیلومتر از خانه دور می‌شوند و گاه در کل هر یک مسافتی برابر با ۱٬۴۵۴–۸۲ کیلومتر را در هر سفر می‌پیمایند.^[۱۸]

سازگاری با سرما [ویرایش]

نسبت به دیگر پرندگان، پنگوئن‌های امپراتور در سردترین جاهای زمین زندگی می‌کنند. دمای هوا در مناطق قطبی می‌تواند به ۳۰– تا ۴۰– درجه سانتیگراد برسد و سرعت باد به ۱۴۴ کیلومتر در ساعت. میانگین دمای آب در نزدیکی دسته‌های جوجه‌زا در جزایر گالاپاگوس از ۲۳ درجه تا ۱٫۸– درجه متغیر است.^[۱۹] دمای میانگین بدن پنگوئن‌ها که ۳۹ درجه‌است، اختلاف زیادی با محیط اطراف دارد و از این رو چنین می نمایاند که فرگشت پنگوئن‌ها باید روشی ویژه برای مقابله با چنین سرمایی تدارک دیده باشد؛ اما مشاهدات نشان می‌دهند که تفاوت چندانی میان روش‌های عایق‌سازی در پنگوئن‌ها و دیگر پرندگان دیده نمی‌شود. با این حال، همان روش‌های عایق‌سازی متداول میان پرندگان به گونه‌ای ویژه در میان پنگوئن‌ها، و از جمله پنگوئن‌های امپراتور، شکل گرفته‌اند.^[۱۹]

پرهای پنگوئن‌های امپراتور بسیار سفت، شق، کوتاه، و نوک‌تیز هستند. هر تار مو خود دارای ساختاری خدنگ‌مانند با رشته‌های رو به سوی پایین (رو به پوست) دارد که لایه‌ای اضافی در زیر پرهای اصلی تولید می‌کند. پرها کل سطح بدن را می پوشانند و ماهیچه‌های کوچک و قدرتمندی در زیر آن‌ها به حرکتشان کمک می‌کنند. این پرها می‌توانند لایه‌ای ضخیم از هوا در زیر خود و بالای پوست جانور درست کنند.^[۱۹] این پرندگان با داشتن ۱۵ پر در هر سانتی‌متر مربع دارای بالاترین تراکم پر در میان همه پرندگان هستند.^[۲۰] گرمای بدن این جانوران همچنین توسط لایه‌ای زیرپوستی از چربی به ضخامت ۳–۲ سانتی‌متر، که در پنگوئن‌های امپراتور پیش از جوجه‌آوریشان تشکیل می‌شود، حفظ می‌گردد.^[۲۱]

پنگوئن امپراتور دارای توانایی تنظیم دمایی (حفظ دمای درونی بدن)، بدون تغییر سوخت و ساز بدن خود است. در محدوده میان ۱۰– تا ۲۰ درجه سانتیگراد بدن این جانوران واکنش خاصی نشان نمی‌دهد. در دماهای زیر این محدوده، سرعت سوخت و ساز بدن را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد؛ اگرچه این افزایش سوخت و ساز باعث افزایش بسیار دمای درونی بدن نمی‌شود و جانور می‌تواند دمیان درونی را همچنان در محدوده ۳۸ درجه سانتیگراد تا کمتر از ۴۷- درجه سانتیگراد ثابت نگاه دارد.^[۲۲] در دماهای بسیار پایین، بدن این پرنده می‌تواند راهبردی را مبتنی بر افزایش سوزاندن چربی توسط آنزیم‌هایی که ساختشان توسط هورمون گلوکاگون تحریک شده‌است، پیش گیرد. در دماهای به نسبت بالا (بالاتر از ۲۰ درجه سانتیگراد) و نیز هنگامی که جانور در معرض تابش مستقیم آفتاب برای مدت طولانی باشد، بدن پنگوئن برای از دست دادن گرمای بیشتر شروع به افزایش فعالیت متابولیک و بالارفتن دما می‌کند. این وضعیت برای پنگوئن امپراتور آزاردهنده‌است و در این هنگام نشانه‌های آغاز به اضطراب و آشفتگی در جانور دیده می‌شود. پنگوئن امپراتور برای مقابله با این حالت، با باز کردن بال‌هایش و تکان دادن آن به منظور خنک کردن سطح بال و در نتیجه خنک شدن بدن می‌کند.^[۲۳]

پنگوئن‌های امپراتور برای محافظت از خود در برابر سرما راهبردی گروهی نیز دارند: آن‌ها به شکل یک دایره بزرگ در کنار هم جمع می‌شوند و هر یک به پنگوئن کناری خود می‌چسبد. این دایره‌ها می‌توانند از ۱۰ تا صدها پنگوئن را شامل شوند. آن‌هایی که در بیرون دایره هستند پس از مدتی به آرامی به لایه‌های درونی دایره می‌آیند و این باعث ایجاد جنبشی با سرعت کم اما دائمی میان پرندگانی می‌شود که می‌خواهند برای در امان ماندن از سوز بادهای سرد به درون دایره بروند. در کل همه پنگوئن‌ها تجربه بیرون بودن و درون دایره بودن را خواهند داشت و این به سود همه اعضای دسته‌است.^[۲۴]

تولید صدا [ویرایش]

پنگوئن‌های امپراتور سه نوع صدای گوناگون برای منظورهای مختلف تولید می‌کنند: «ارتباط»، «مشاجره و برخورد»، و «نمایش و نمایش جنسی». صداهای ارتباطی برای این به کار می‌روند که پنگوئن‌های دور از هم یکدیگر را پیدا کنند. این صداها اغلب بسیار ساده، کوتاه، و تک‌هجایی هستند و در تولیدشان تفاوتی میان نمونه‌های مختلف دیده نمی‌شود. این صداها در فاصله‌های دور شنیده می‌شوند و بیشترین سهم صداهای تولید شده توسط پنگوئن‌ها را هنگامی که در آب دریا هستند، تشکیل می‌دهند.^[۲۵] صداهای تهاجمی و برخوردی به منظور دور نگه داشتن پرندگان مهاجم و یا پنگوئن‌های دیگر از جفت تولید می‌شوند و همراه با نمایشی خصمانه از سوی پنگوئن تولیدکننده صدا هستند. صداهای نمایشی نیز برای برقراری ارتباط میان دو پنگوئن نزدیک به هم و نیز والد–فرزند به کار می‌روند. این صداها همچون امضایی برای یک پرنده هستند و از پنگوئنی به پنگوئن دیگر تغییر آشکار می‌کنند. آواهای جنسی نیز به موفقیت بیشتر نمایش‌های جنسی نر در برابر ماده کمک فراوانی می‌کنند.^[۲۶]

تغییر در طول صدا و شکل هجایی آن مهم‌ترین عامل در شناسایی تک به تک پنگوئن‌های امپراتور از یکدیگر است. از آنجا که پنگوئن‌های امپراتور مکان ثابتی به عنوان آشیانه اختیار نمی‌کنند، نمی‌توانند از حواس بینایی برای یافتن جوجه‌ها و جفتشان بهره بگیرند. از این رو آن‌ها نیاز به تولید صداهای یکتا و مشخص به منظور یافتن نزدیکانشان از فاصله‌های دور دارند. فرق آن‌ها در این زمینه با پنگوئن‌های پادشاه این است که دومی دارای قلمرویی نسبی به دور خود در دسته پنگوئن‌ها است و این به یافتن جوجه هایشان کمک می‌کند، ولی پنگوئن امپراتور ناچار است آن‌ها را در میان هزاران پنگوئن دیگر در دسته‌ای به‌هم‌چسبیده شناسایی کند.^[۲۷]

این پرندگان از دو باند فرکانس به صورت هم‌زمان بهره می‌گیرند و جوجه‌ها برای درخواست غذا از والدینشان و نیز ارتباط برقرار کردن با آن‌ها سوت‌هایی با مدولاسیون فرکانسی تولید می‌کنند.^[۲۸] بهره‌گیری از دو باند فرکانسی برای تولید صدا در یک زمان از ویژگی‌های منحصر به فرد پنگوئن امپراتور نسبت به دیگر پنگوئن هاست.^[۱۰]

شیرجه و شنا در آب [ویرایش]

پنگوئن‌های امپراتور، همچون دیگر پنگوئن‌ها، شناگران بسیار ماهری هستند. با آنکه آن‌ها توانایی پرواز ندارند، آب برایشان همچون واسطه‌ای عمل می‌کند که در آن با به حرکت در آوردن بال هایشان «پرواز» می‌کنند. بال‌های کوتاه، باریک، و صاف این پرندگان به همراه پرهای عایق در برابر آب و سفت و محکم بودن استخوان‌هایشان (بر خلاف پرندگان پروازی^[۲۹]) به آن‌ها امکان شنای سریع در آب را می‌دهد.^[۱۱]

این پرندگان می‌توانند تا بیشینه ۲۶۵ متر درون عمق آب پایین بروند. تخمین زده می‌شود که ۴۰ درصد همه شیرجه‌زدن‌ها به زیر ۱۰۰ متر ژرفا است. این شیرجه‌ها اغلب برای به دست آوردن خوراک هستند. بیشتر شیرجه‌های زیر ۵۰ متر به منظور غذا خوردن نیستند و می‌توانند به دلایل گوناگونی از جمله جابجایی صرف از نقطه‌ای به نقطه دیگر باشند.^[۳۰] مدت زمان بودن در آب میان ۲ تا ۸ دقیقه‌است و بستگی به ژرفای شیرجه دارد. پنگوئن‌های امپراتور با سرعت اعجاب‌آوری به نسبت دیگر جانداران در آب شنا می‌کنند. آن‌ها می‌توانند با سرعتی میان ۳–۱ متر بر ثانیه^{[پانویس ۲]} شنا کنند؛ این در حالی است که بیشتر فک‌های خزدار ماده در آب دارای سرعتی کمتر از ۲ متر بر ثانیه هستند.^[۳۱] این شناگر ماهر در هنگام شنا توانایی اعمال فشار رانشی، هم رو به بالا و هم رو به پایین را دارد. نیروی تکانه‌ای رو به بالا بر ضد حالت رانش شناوری عمل می‌کند و به جانور امکان حفظ کردن عمق را می‌دهد.^[۳۲]

از آنجا که پنگوئن‌ها آب‌شش ندارند، در هنگام پایین رفتن در عمق آب بدنشان به صورت کامل وابسته به اکسیژنی است که پیشتر در درونش نگه داشته شده. به دلیل محدود بودن هوای ذخیره شده، این پرندگان می‌توانند در معرض کمبود اکسیژن و نرسیدن آن به اندام‌های حیاتی چون مغز و قلب قرار گیرند.^[۳۳] کم شدن اکسیژن خود باعث افزایش دی‌اکسید کربن در بدن و به تبع در خون می‌شود. اسیدی شدن خون تبعات بدی برای بدن و ماهیچه‌ها دارد. پنگوئن‌های امپراتور اما توانایی مقابله با چنین شرایطی را دارند و خون آن‌ها توانایی بسیار بالایی در متعادل نگه داشتن پی‌اچ خود نسبت به دیگر پرندگان غیرشیرجه‌زن را داراست.^[۳۴] فشار محیط در زیر آب نیز مساله دیگری است که این پرندگان با آن روبرو هستند. در ژرفای ۴۰۰ متری زیر آب، هوای موجود در کیسه‌هایی هوایی پنگوئن‌های امپراتور به یک چهلم حجم پیشین خود می‌رسد و این می‌تواند به مشکلات جدی برای دیگر جانوران، همچون فشارزدگی گوش میانی، منجر شود. توانایی این پرندگان در مقابله با این فشار عظیم برای مدت‌ها از نادانسته‌های دانشمندان بود.^[۳۵]

بررسی‌ها نشان داده‌اند که پنگوئن‌های امپراتور در هنگام شیرجه میزان مصرف اکسیژن خود را به شدت پایین می‌آورند. در این هنگام تپش قلب ۲۰–۱۵ ضربان در دقیقه می‌شود و اندام‌هایی از بدن که در آن هنگام نیازی بهشان نیست به حالت نافعال در می‌آیند. چنین چیزی انرژی و اکسیژن کافی برای شیرجه‌های طولانی‌تر را فراهم می‌کند.^[۳۶] هموگلوبین و میوگلوبین بدن این جانور می‌توانند اکسیژن را در غلظت‌های کم خون انتقال دهند و در شرایطی که به صورت عادی ممکن است جانور هوشیاری خود را از دست بدهد، به آن امکان فعالیت در شرایط کمبود اکسیژن را می‌دهند.^[۳۷]

تغذیه [ویرایش]

رژیم غذایی پنگوئن امپراتور عمدتاً شامل ماهی، سخت پوستان و ماهی مرکب می‌شود؛^[۳۸] اگرچه این رژیم غذایی بین جمعیت‌های مختلف متفاوت است، معمولاً ماهیان و کپور جنوبگان مهم‌ترین منبع غذایی این پرندگان هستند. علاوه بر این، این پنگوئن‌ها غذاهای دیگری مانند انواع ماهی مرکب، از جمله سرپاوران قلاب‌دار، و کریل قطب جنوب را نیز می‌خورند.^[۳۹]

پژوهش‌های تازه با بهره‌گیری از ابزارهایی چون دوربین فیلم‌برداری نصب شده بر پشت این جانوران نشان داده‌اند که یکی از روش‌های شکار پنگوئن‌های امپراتور رفتن به عمق پایین آب (کمتر از ۵۰ متر)، به سوی بالا و زیر سطح یخی شنا کردن برای گیر انداختن ماهی‌ها، رفتن دوباره به پایین و تکرار همین روش، و در پایان بیرون آمدن از حفره یخی و نفس‌گیری است. این روش بازده بسیار بالایی دارد و پنگوئن‌ها در ۸۰ درصد تلاش‌هایشان موفق به گرفتن طعمه می‌شوند.^[۴۰]

پنگوئن‌های امپراتور جوان و بالغ در طول سال باید چندین دوره زمانی به نسبت طولانی هیچ نخورند و به اصطلاح «روزه» بگیرند. برای نمونه نرها و ماده‌ها در هنگام نگهداری از جوجه خود در روزه به سر می‌برند و جوجه نیز پس از مدتی از بزرگ‌شدن و هنگامی که دیگر توسط مادر و پدر تغذیه نمی‌شود، تا هنگامی که خود به درون آب برود در روزه به سر می‌برد.^[۴۱] در این هنگام بدن پنگوئن‌ها با تنظیم سوخت و ساز چربی و پروتئین، به گونه‌ای عمل می‌کند که هیچ گاه این روزه گرفتن طولانی باعث مرگ جانور نمی‌شود. آن‌ها از گلوکز بسیار کم استفاده می‌کنند و ۹۶ درصد و ۴ درصد سوخت مصرفی به ترتیب از چربی و پروتئین تامین می‌شود. چنین چیزی اهمیت تبدیل مواد غذایی به چربی در بدن این پرنده را برای داشتن توانایی گذراندن گرسنگی‌های طولانی نشان می‌دهد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: